Black Sabbath

Black Sabbath - brytyjska grupa z Birmingham, jeden z prekursorów gatunku heavy metal.

Grupa powstała w roku 1967 jako kwartet założony przez nastoletnich przyjaciół. Jego pierwotny skład tworzyli: Anthony „Tony” Iommi, William „Bill” Ward, John „Ozzy” Osbourne i Terence „Geezer” Butler. Tony Iommi, gitarzysta prowadzący zespołu, uległ wypadkowi, w którym stracił opuszki palców prawej ręki. By grać dalej, skonstruował rękawiczkę z plastikowymi wkładkami. Mimo tego gra na gitarze wciąż sprawiała mu zbyt wiele bólu i Iommi zmniejszył napięcie strun strojąc gitarę niżej. W ten sposób zrodziło się charakterystyczne dla zespołu, oryginalne brzmienie. Nisko grająca gitara, ciężko brzmiąca sekcja rytmiczna w połączeniu z dramatycznym, niekiedy histerycznie brzmiącym wokalem Osbourne’a, nadała muzyce Black Sabbath niepowtarzalny i pesymistyczny nastrój. Dopełniały go ponure teksty, utrzymane zazwyczaj w stylu makabreski, czasem o tematyce okultystycznej. Większość utworów grupy z pierwszego okresu jej działalności ma regularną strukturę pieśni trzyczęściowej. Otwierająca część zawiera krótki pasaż instrumentalny i dłuższą partię wokalną. Część druga jest wyłącznie instrumentalna, niekiedy rozbudowana. Część trzecia, zakończona krótką codą jest zwykle wiernym powtórzeniem pierwszej części.

W ciągu pierwszych dziesięciu lat swej działalności grupa stała się jednym z najbardziej znaczących zespołów heavy metalowych. W 1979 z grupy odszedł Ozzy Osbourne, który rozpoczął karierę solową. Po jego odejściu Black Sabbath kontynuował działalność ze zmiennym szczęściem, starając się zachować swoje oryginalne brzmienie mimo dalszych zmian personalnych. Jedynym muzykiem, który cały czas występował w Black Sabbath jest Tony Iommi.

Pierwszy album grupy, Black Sabbath odniósł sukces w 1970. Następny, Paranoid (też 1970), był już wielkim sukcesem w USA i Wielkiej Brytanii. W 1971 powstaje kolejny hit, płyta Master of Reality. Z nowości - na albumie obecne są utwory akustyczne (Solitude). Kolejna płyta Black Sabbath, Vol. 4 (1972), była najbardziej dojrzałą płytą grupy.

W tym czasie grupa jest jedną z najbardziej popularnych na świecie. Sabbath Bloody Sabbath wydana w (1973) to kolejna płyta, która potwierdza wysoką klasę zespołu.

W tym czasie zespół jest silnie uzależniony od narkotyków. Dodatkowo napotyka na trudności: problemy z zarządzaniem zespołu, eksperymenty z muzyką, zmiany na światowej scenie rockowej oraz wewnętrzne problemy. To powoduje, że zespół przeżywa kłopoty. Mimo trudności, w 1975 pojawia się płyta Sabotage - kolejny sukces.

Jednak nowa płyta Technical Ecstasy (1976) staje się komercyjnym niepowodzeniem. Płyta jest pełna orkiestry symfonicznej, syntezatorów. Co prawda niektórzy uznają tą płytę jako najbardziej ambitną, ale dla fanów Sabbath taka forma jest nie do przyjęcia. Never Say Die! (1978) to kolejny mocno eksperymentalny album, na którym można usłyszeć m.in. bluesowe nawiązania oraz śpiew Billa Warda (perkusisty) w jednym z utworów. Ten album też sprzedaje się słabo, mimo dobrych ocen.

Osbourne opuszcza zespół w 1979 i zaczyna solową karierę; jego miejsce zajmuje były wokalista zespołu Rainbow, Ronnie James Dio. Nowy album Heaven and Hell to tym razem - duży sukces.

Efekt pracy w kolejnych składach, z kilkoma różnymi wokalistami nie jest tak doceniany przez fanów jak czasy Ozzyego. A szkoda, bo był to czas ważny i - przede wszystkim - długi.
Ronnie James Dio nagrał z zespołem wiele płyt, w tym wspomniane wyżej kultowe Heaven and Hell. Jednak już na następnym albumie z tym wokalistą „Mob Rules” widnieje zgoła odmienny skład niż na H&H. Brakuje mianowicie Billa Warda - perkusisty który był z zespołem od początku. Ward miał depresję, problemy z alkoholem, w końcu stracił w krótkim czasie oboje rodziców. Zastępuje go Vinny Appice, skład taki wytrzymuje 2 lata. Wtedy to Vinny wraz z R. J. Dio odchodzą (prawdopodobnie z powodów… personalnych) by utworzyć zespół „Dio”.

Po odejściu Dio następuje krótki okres współpracy z Ianem Gillianem (Deep Purple). Do zespołu wraca też Ward (po nagraniu znowu odchodzi, trasę gra już Bev Bevan). Mimo, że nagrany przez nich album - „Born Again”był całekim udany, to zespół zdaje się pomijać tę płytę przy wszelkich okazjach. Sam Ian Gillian stwierdził kiedyś, że śpiewał w Sabbathach tylko dla pieniędzy.

Po kolejnych zmianach w składzie (przede wszystkim wokaliści) - grupa staje się właściwie Tonym Iommim. To on jako jedyny zostaje z pierwszego składu, zaś reszta kapeli…

Black Sabbath w oryginalnym składzie reaktywuje się 13 lipca 1985 roku by zagrać jedyny koncert na festiwalu Live Aid.

Wreszcie w 1986 roku, po 3 latach od wydania ostatniej płyty powstaje „Seventh Star”. Po 5 lub 6 koncertach promujących album Glenn Hughes, wokalista wylatuje z zespołu. Na jego miejsce przychodzi Ray Gillen, gra trasę, BS zaczyna nagrywać płytę „The Eternal Idol”… i skład znów się rozlatuje. W końcu płyta zostaje wydana z głosem innego wokalisty - Tony’ego Martina. Ten pan w Black Sabbath pośpiewa ładnych parę lat… do 1991 roku (w tym czasie reszta składu zmienia się parokrotnie).

Wtedy to do zespołu wraca Ronnie James Dio by zacząć nagrywać „Dehumanizer”. Jednak występują pewne nieporozumienia, Dio odchodzi, wraca Martin, ale zaraz odchodzi, bo w tym czasie pracował nad solowym albumem. Więc Dio wraca. „Dehumanizer” okazuje się jednym z lepszych i bardziej docenionych albumów BS od lat.

W 1992 roku Ozzy powiedział coś o chęci powrotu. Spowodowało to odmowę wystąpienia na kolejnych koncertach przez Dio, 2 koncerty (14 i 15 listopada) zaśpiewał Rob Halford z Judas Priest. A 15 listopada tego roku wystąpił też Ozzy Osbourne. Po tych występach Dio znów zaczyna grać jako Dio, a do zespołu trafia Tony Martin (ponownie).

Dyskografia
* Black Sabbath (1970)
* Paranoid (1970)
* Master of Reality (1971)
* Vol. 4 (1972)
* Sabbath Bloody Sabbath (1973)
* Sabotage (1975)
* We Sold Our Soul For Rock ‘n’ Roll (1976)
* Technical Ecstasy (1976)
* Never Say Die! (1978)
* Live At Last (1980)
* Heaven and Hell (1980)
* Mob Rules (1981)
* Live Evil (1983)
* Born Again (1983)
* Seventh Star (1986)
* The Eternal Idol (1987)
* Headless Cross (1989)
* Tyr (1990)
* Dehumanizer (1992)
* Cross Purposes (1994)
* Cross Purposes Live (1995)
* Forbidden (1995)
* The Sabbath Stones (1996)
* Reunion (1998)
* The Best Of Black Sabbath (2000)
* Past Lives (2002)
* Greatest Hits 1970-1978 (2002)
* Black Sabbath: The Dio Years (2007)
* Live at Hammersmith Odeon (2007)

Zdjęcia

Źródło: last.fm

Na razie w sumie słuchałem (i grałem) tylko Paranoid. Ale całą dyskografię będę przesłuchiwał.

Paranoid jest zacne ^^ Spodobał mi się też N.I.B. z pierwszego albumu.